Początki Unikatu w Pierwszej Połowie XX w.

    W latach przedwojennych artyści polscy nie mieli za sobą prawie żadnych tradycji ceramicznych  w dziedzinie unikatu. Miało ją zapoczątkować dopiero nowe pokolenie twórców. Bazą tych zmian stało się utworzenie, w latach dwudziestych, pracowni ceramicznych przy uczelniach plastycznych w Poznaniu, Krakowie, Warszawie i Lwowie.

    Ośrodek krakowski prowadził Tadeusz Szafran. Jego zamiłowania do formowania gliny i tworzenia nowych szkliw, a także zdolności pedagogiczne, ograniczał jednak brak finansów na rozwój pracowni ceramicznej.

  

   W latach 1919-1933 w Poznaniu profesurę objął rzeźbiarz i ceramik Stanisław Jagmin. Już wtedy miał na swoim koncie wystawę w Zachęcie w 1906 r. i była to pierwsza prezentacja ceramiki w galerii, w  Polsce. Wcześniej Stanisław Jagmin prowadził manufakturę przy pałacu w Nieborowie.

  Profesor Karol Tichy oraz technolog Julian Mickun prowadzili pracownię w Warszawie. Właśnie ona stała sie najprężniejszym ośrodkiem ceramicznym w Polsce. Związani z nim byli także Rudolf Krzywiec i Julia Kotarbińska, asystenci prof. Tychego. Później dołaczyli do ich grona Wanda Gołakowska i Stanisław Ptaszyński. Początkowo prace, proste formy naczyniowe, wypalano w temperaturze 960 st. C. Stosowano ubogie w kolorystyce szkliwa ołowiowo-cynowe i ograniczano dekorację. Julia Kotarbińska zaczęła pracować nad nowymi, ciekawymi polewami. Szukała składu szkliwa niebieskiego, zwanego "egipskim", turkusowego i białego, kryjącego. Styl wypracowny przez ośrodek warszawski był ogólnie powściągliwy, surowy w formie, z takąż kolorystyką i dekoracją. Prace Julii Kotarbińskiej, z tego okresu, są geometryczne, symetryczne, sugerujące przenikanie się brył i działające rytmicznie powtarzającymi się kształtami.

   Do II Wojny Światowej pracownie rozwijały się żywiołowo. Pomnażały wiedzę z zakresu kształtowania gliny i zdobnictwa. Eksponowały swoje prace na licznych wystawach międzynarodowych. Powstało wieloosobowe, aktywnie działające środowisko ceramików. Niestety wybuch wojny przerwał okres zdobywania dojrzałości artystycznej i technologicznej w dziedzinie ceramiki unikatowej.

Kult Ognia

 

"Jeżeli mowa o ceramice, to raz wydaje się, że piękno leży w kształcie cudownym, płynnym i eleganckim, szlachetnym, wyrozumowanym lub wyczutym. Innym razem piękno widzimy w prześlicznym materiale, w kolorze szkliwa, jego jedwabistej matowej albo lśniącej i mieniącej się błyskami glazurze... Jakiś tajemniczy czar leży w samym materiale ceramicznym..."

                                                                                      Rudolf Krzywiec

  Ceramika jest bardzo wszechstronną dziedziną sztuki i choć kojarzy się przede wszystkim z wyrobami przemysłowymi, używanymi przez wszystkich w domu, to jest nią także szamotowa rzeźba, dekoracyjne formy naczyniowe, malarskie panneau zdobiące ściany budynków.

autor: Dorota Morawska 1995 Misa

  Artyści obrazujący w tworzywie ceramicznym muszą mieć nie tylko predyspozycje estetyczne, ale orientować się także w możliwościach technologicznych materiałów, znać chemię wytwarzania szkliw, posiadać wiele siły fizycznej, zapał do eksperymentowania i umiejętność godzenia się z miernymi efektami swych prób. Gotowe wyroby ceramiczne cieszące nasze oko, to efekt długoletnich doświadczeń i udanych wypałów, czyli wytrwałości twórcy.

  Na wymianę doświadczeń między artystami ceramikami pozwalają liczne plenery, konkursy oraz towarzyszące im wystawy. Szansą na porównanie i dzielenie się wiedzą oraz umiejętnościami stała się także przestrzeń publiczna, jaką jest internet.

  Mówiąc o ceramice trudno nie wspomnieć o Faenzie, małym włoskim miasteczku uznanym Mekką garncarzy. W tym miejscu, co roku organizowany jest globalny konkurs ceramiczny. Najlepszą światową ceramikę znanych artystów, a wsród nich także Polaków, wielokrotnie zauważanych i nagradzanych w Faenzie, można zobaczyć w Pałacu Wystaw. Nagrody przyznawane przez miedzynarodowe jury mają na swoim koncie m.in. Maria Teresa Kuczyńska, Krystyna Cybińska, Irena Lipska-Zworska, Anna Malicka-Zamorska.

http://www.micfaenza.org/it/concorso-internazionale-premio-faenza/storia.php

Uniwersalne inspiracje

Zacznę od moich dawnych, ale ciagle aktualnych inspiracji . Malutkich fajansowych dzieł sztuki, które sprawiły, że zainteresowałam się ceramiką. Kamieni milowych tej dziedziny, działających hipnotyzująco na wyobraźnię.

  Mona lisa ceramiki czyli kobaltowy Hipopotam pochodzący ze starożytnego Egiptu.
Można takie cudo zobaczyć w Kairze, Paryżu i Nowym Yorku.

http://www.metmuseum.org/Collections/search-the-collections/100000444

 ceramiczna figurka kultowa z dekoracją geometryczną, starożytna Grecja

http://www.louvre.fr/en/oeuvre-notices/bell-idol